Met het sterke teken Tsjen boven en het zwakke Soen beneden is dit hexagram het tegenstuk van het vorige: dáár de inwerking, hier de vereniging als duurzame toestand. De beelden zijn donder en wind, die eveneens duurzaam verbonden verschijningen zijn. Het benedenste trigram wijst op zachtmoedigheid van binnen, het bovenste op beweging van buiten.
Bij overdracht op maatschappelijke verhoudingen hebben wij hier de instelling van het huwelijk als duurzame verbinding der geslachten. Terwijl bij het hofmaken de jongeman zich onder het meisje plaatst, is bij het huwelijk – hier gepresenteerd door het samengaan van de oudste zoon en de oudste dochter – de man naar buiten toe leidend en bewegend, de vrouw binnen zachtmoedig en gehoorzaam.
HET OORDEEL
Welslagen. Geen blaam.
Bevorderlijk is standvastigheid.
Bevorderlijk is het, een plaats te hebben
Waar men heen kan gaan.
De duur is een toestand welker beweging niet door belemmeringen wordt uitgeput. Het is geen toestand van rust: stilstand zonder meer is achteruitgang. De duur is veeleer een in-zich-gesloten, en daarom zich steeds vernieuwende, volgens vaste wetten zich voltrekkende beweging van een georganiseerd, hecht geïntegreerd geheel, waarbij op elk einde een nieuw begin volgt. Het einde wordt bereikt door de beweging naar binnen: het inademen, de systole, de concentratie. Deze beweging gaat over in een nieuw begin, waarbij de beweging naar buiten is gericht: het uitademen, de diastole, de expansie.
Zo hebben de hemellichamen hun vaste banen aan de hemel, waardoor ze voortdurend licht kunnen geven. De jaargetijden wisselen en volgen elkaar op volgens een vaste wet, daardoor kunnen zij een duurzaam effect teweegbrengen. Zo legt ook de man die een roeping te vervullen heeft een duurzame zin in zijn levensweg, en daardoor wordt de wereld gevormd. Door datgene wat de dingen hun duur geeft kunnen wij de natuur van alle wezens in de hemel en op aarde leren begrijpen.
HET BEELD
Donder en wind: het beeld van de Duurzaamheid.
Zo staat de edele vast en hij verandert zijn richting niet.
De donder rolt en de wind waait. Beide zijn uiterst beweeglijke grootheden, oppervlakkig bezien het tegendeel van ‘duur’. Maar hun tevoorschijn treden en afnemen, hun komen en gaan geschiedt volgens duurzame wetten. Zo berust de zelfstandigheid van de edele ook niet op starre onbeweeglijkheid. Hij gaat altijd mee met de tijd en verandert met deze. Het duurzame is de vaste richting, de innerlijke wet van zijn wezen, die al zijn handelingen bepaalt.